30 yıllık özlemin son bulduğu bir gündü 1 Mayıs 2009.
32 yıl önce katledilen, panzer altında ezilen, vurulan arkadaşlarını olayın olduğu yerde Taksim Meydanında anmak için 30 yıldır özlem çeken , geçen seneki Tayyip yönetiminde Boyunsuz ile Palabıyığın uyguladığı Orantılı Güç ün bile korkutmadığı binlerce insanın özlemlerini giderdiği bir gündü.
Her milli maç sonrasında konser verilen, 19 mayıslarda 23 nisanlarda şenlikler yapılan Taksim Meydanı bu sefer uzun zamandır görmediği dostlarıyla kucaklaştı az da olsa.
Haftalar önce konuşulmaya başlandığında DİSK ve KESK kararlı bir şekilde yine Taksim Meydanındayız demişlerdi. Bu sırada azalan oylardan ve geçen seneden korkmuş olmalıki 1 Mayıs'ı resmi tatil ilan ediverdi tayyip, ve yine şaşırtıcı bir biçimde 1 gün öncesinden makul bir sayıyla çıkabilirsiniz dedi. Ayakların baş olduğu yerde kıyamet kopar diyerek bi zamanlar kendisininde ayak olduğunu unutan Tayyip en sonunda onların yıllarca istedikleri ve hak ettikleri 2 şeyi kabul etmek zorunda kaldı.
Ve 1 mayıs günü aklım orda gözüm televizyonda , ah keşke dedim, binlerce insan Taksim Meydanında çıktığında, Bende orda olmak isterdim, tanımadığım ama çok iyi bildiğim insanlarla 1 mayıs marşını söylemek avaz avaza yumruk havada .
Ve şimdi inanıyorumki gelecek sene çok daha farklı olucak 1 mayıs, Geçmiş günlerdeki gibi tıklım tıklım...
ve geçmiş günleri unutmayarak....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder